Prawdziwie epicka fantasy rozgrywająca się w świecie o udokumentowanych ośmiu tysiącach lat historii, znajdującym się w obliczu nadciągającej groźnej zimy - która może trwać dziesięć lat - mamionym przez miecze i czary władne wywołać niszczycielskie skutki.
Moja ocena: 6/6
W czwartej powieści z cyklu o Ani z Zielonego Wzgórza, Ania Shirley zostaje dyrektorką liceum w Summerside. Mieszka w Szumiących Topolach na końcu Alei Duchów. Poznaje m.in. Elżbietkę, Malutkiego i przez trzy lata dorośleje, pomagając różnym osobom, co czasami daje zabawne i niespodziewane efekty.
Moja ocena 6/6
Bohaterką jest Cesia Żakówna, mająca kompleksy na tle własnej urody (...). Trudno ich nie mieć, gdy ma się superatrakcyjną siostrę o romantycznym imieniu Julia, piękne koleżanki i w dodatku musi się znosić dziwne spojrzenia kolegi z klasy Jerzego Hajduka. Zapewne są to spojrzenia krytyczne... Do tego dochodzą jeszcze klasówki z matmy i wybryki kuzynka o niespożytej energii Bobcia, który z uśmiechem na ustach... podpala balkon albo rysuje wizerunki Hitlera na wielkanocnych pisankach. A jednak do domu Żaków z przyjemnością się wraca. Zawsze czeka tam liczna rodzinka i pyszne a niedrogie potrawy, przygotowane przez mamę Żakową..
Moja ocena 5/6
Po dwóch latach pracy w szkole przed Anią otwiera się perspektywa studiów uniwersyteckich. Towarzyszymy jej teraz w życiu studenckim w Redmond. Radość Ani z wyjazdu do Redmondu przyćmiewa myśl o rozstaniu z najbliższymi. Bohaterka pociesza się faktem, że razem z nią pierwsze kroki na uniwersytecie będą stawiali: Priscilla, Karol i... Gilbert Pierwsze doświadczenia literackie i... miłość - oto co wypełnia czas niezwykle pilnej studentki. Zawieranie nowych znajomości, współzawodnictwo w egzaminach i walka o stypendium Thorburna będą najważniejszymi wydarzeniami pierwszego roku studiów.
Moja ocena 6/6
Jana – główna bohaterka „Fotoplastykonu” Krystyny Siesickiej - doznaje urazu kręgosłupa po nieszczęśliwym wypadku. Zostaje praktycznie unieruchomiona – nie może opuścić łóżka. Jednak czy oznacza to usunięcie poza nawias zwyczajnego życia? Niekoniecznie.
Moja ocena 4/6
W życiu wiele trzeba znieść, od sprzątania goblinich wygódek, poprzez „syfne dyżury”
Jednak udręka ta zda się rajem, gdy zostaniesz goblińskim zwiadowcą, który ostatnim przedśmiertnym wrzaskiem ostrzec ma innych o niebezpieczeństwie. A potem ciach! I koniec misji!
Misja raczej się nie udała, ale goblin Jig, zezując na czubek najbardziej ostrego narzędzia, jakie kiedykolwiek w niego wymierzono… poweselał. Uważają go za potwora! A przecież potwór to klasa wyżej niż „drobna niedogodność”, do której to kategorii herosi zaliczali rodzaj goblini.
- Nawet płonący żywy trup ma swoje jasne strony - pomyślał Jig i przyznacie, że była to myśl godna uwiecznienia w przysłowiu.
Z lekko histeryzującym pająkiem na głowie i tępym jak pomyślunek ścierwojada nożem kuchennym za pazuchą, Jig wyrusza na spotkanie nieznanego. Tam, gdzie nigdy wcześniej nie dotarł żaden goblin. W towarzystwie, w którym absolutnie nie powinien się znaleźć. Po coś, co nigdy nie powinno zostać odkryte. I - jak było do przewidzenia - jest strzeżone przez coś absolutnie potwornego...
Moja ocena: 6/6
Tytułową nudziarą jest trzydziestoletnia Agata, której spokojne, aczkolwiek mało interesujące życie zmienia się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, kiedy rozpoczyna pracę w liceum. Jak dotąd samotna, zaniedbywana i niekochana kobieta spotyka na swej drodze dwóch interesujących mężczyzn. Natomiast praca w szkole w charakterze nauczycielki języka polskiego okazuje się jej życiowym powołaniem. Agata, pomimo swojego młodego wieku, braku doświadczenia i wcześniejszej niechęci do nauczania, jest świetnym pedagogiem i doskonale radzi sobie z uczniami. Młodzież, co ciekawe, traktuje ją po koleżeńsku, ale ma do niej należyty szacunek. „Nudziara” jest faworyzowana przez dyrektora szkoły, który ceni ją bardziej od swoich długoletnich pracownic. Właśnie pośrednio poprzez szkołę dziewczyna spotyka miłość swojego życia. Chociaż Agata zna swojego ukochanego bardzo krótko (kilka miesięcy), pragnie z nim spędzić całe życie. Jej przyszły pasierb zdaje się wręcz zachwycony nową macochą, która notabene zajmuje się jego wychowaniem w klasie bystrzyków. Jednak to tylko początek pomyślnych rozwiązań prowadzących do „żyli długo i szczęśliwie”, tak jak to w bajkach bywa. Szwaja nie zapomniała także o dobrej wróżce, którą jest Tosia, osoba ciepła i o dobrym sercu.
Moja ocena: 5/6
Drugi tom światowego bestselleru Eragon. Zapada mrok... w sercach wzbiera rozpacz... zło triumfuje... Zaledwie kilka dni temu Eragon i jego smoczyca Saphira ocalili kryjówkę buntowników przed atakiem wojsk króla Galbatorixa, okrutnego władcy imperium. Teraz muszą udać się do Ellesmery, krainy elfów, gdzie Eragona czeka dalsze szkolenie. Musi nauczyć się jeszcze lepiej władać bronią Smoczych Jeźdźców: mieczem i magią. Wyrusza zatem w najważniejszą podróż swego życia, poznaje nowe cudowne miejsca i nowych kompanów, przeżywa nowe przygody. Lecz cały czas towarzyszy mu chaos i zdrada i nic nie jest takie, jakim się wydaje. Wkrótce Eragon nie wie już, komu może zaufać.
Moja ocena: 6/6
Hobbit to istota większa od liliputa, mniejsza jednak od krasnala. Fantastyczny, przemyślany do najdrobniejszych szczegółów świat z powieści Tolkiena jest również jego osobistym tworem, a pod barwną fasadą nietrudno się dopatrzyć głębszego sensu i pewnych analogii do współczesności.
Opowiada o wyprawie podjętej przez hobbita Bilba Bagginsa, trzynastu krasnoludów (Thorin, Oin, Glóin, Balin, Dwalin, Fíli, Kíli, Dori, Nori, Ori, Bifur, Bofur, Bombur) i czarodzieja Gandalfa do siedziby smoka Smauga w celu zabicia go i odzyskania zagarniętego przez niego skarbu. Grupa wędrowców w czasie swej podróży doznaje wielu niebezpiecznych przygód. Zawsze jednak wychodzi z nich cało dzięki znalezionemu w jaskini Golluma magicznemu pierścieniowi, który czyni Bilba niewidzialnym.
Powieść uznawana jest za prolog Władcy Pierścieni.
Moja ocena: 6/6
Kolejne przygody Janeczki i Pawełka - przerażająco porządnych i dociekliwych dzieci. Tym razem rozwiązują zagadkę związaną z ich pasją filatelistyczną, w czym wspiera ich dziadek i najmądrzejszy pies pod słońcem - Chaber.
Moja ocena: 3,5/6
